Sporo się przez moje słuchawki przewinęło brzmień etnicznych, world music, folkowych i tradycyjnych. Dikanda wśród nich wyróżnia się jednym: zawsze przypomina mi początki fascynacji muzyką świata. Tak po prostu.
Wynika to głównie z tego, że grupa odwołuje się do etnicznego echa z różnych zakątków świata – i tych orientalnych, i tych bliższych nam, bałkańskich. Ale jest też tu odrobina słowiańskiego ducha. Najważniejsze w ich muzyce jest jednak to, że Dikanda nie próbuje poszukiwać najbardziej tradycyjnego brzmienia, najświętszego autentycznego wykonania, nie prowadzi etnomuzykologicznych badań i archeologii muzycznej. Owszem, zespół odwołuje się do tych tradycji, do melodii, do ludowości i do etniczności. Tworzy jednak własne kompozycje i aranżuje je w zgodzie z własnym poczuciem estetyki. A gust mają znakomity.
W efekcie otrzymujemy album wypełniony różnorodnością stopioną jedną wspólną myślą, którą można by roboczo określić szacunkiem do rozmaitości, jakie niosą ze sobą kultury świata. Dikanda sprytnie czerpie z nich to, co najciekawsze. Z Bałkanów oczywiście rytmy aksakowe i wielogłos. Ze słowiańszczyzny – rzewność, nostalgię, ale też temperament i żywiołowość. Z orientu zaś orientalne skale i egzotycznie brzmiące instrumentarium. Czasem wpada new age’owy klimat oldfieldowski, kiedy na przykład w „Kori” rozbrzmiewa solo gitary elektrycznej. Etniczna surowość wyraża się w białym głosie. A apogeum tego kulturowego przecieru jest pojawiający się u końca płyty utwór „Hanka modrooka”, gdzie do polskiego tekstu (będącego podstawą popularnej zabawy językowej wśród… logopedów!) i bliskowschodniej polifonii przygrywa gitara w klimacie flamenco.
Dikanda na „Rassi” znów urzekają przede wszystkim jako zespół, który nie lubi stawiać sobie ograniczeń, lubi za to muzykę świata. I lubi się też tą muzyką bawić. Mam nadzieję, że przy proces powstania tej płyty był równie przyjemny, co jej odsłuchiwanie – bo jeśli tak, to jest szansa, że kolejna pojawi się już wkrótce. Dikandy bowiem zawsze nam za mało.
Kaśka Paluch
Dikanda, „Rassi”, wyd. Dikanda 2014