„Syndrom zimowników” to bez wątpienia jeden z najlepszych filmów dokumentalnych, jakie dane mi było oglądać w ogóle. Nie tylko wyjątkowa tematyka, ale też forma - bogata, unikatowa - sprawiają, że obraz przygotowany przez Piotra Jaworskiego, który niedawno można było zobaczyć na Krakowskim Festiwalu Filmowym, ogląda się z zapartym tchem. I na długo zapada w pamięć.

"Ktoś się powiesił, będzie duło" - mieszkając pod Tatrami wychowujesz się z tym zdaniem tak jak z dźwiękiem helikoptera TOPR-u. Dla osoby urodzonej w Zakopanem pewne rzeczy wydają się takie naturalne, normalne, tym ciekawiej więc oglądało się dokument, a właściwie „thriller dokumentalny”, jak swój film tytułuje reżyser Michał Bielawski, „Wiatr”. Obraz pokazuje to, jak regularnie i mocno, zwykle jesienią i wiosną, życie mieszkańców Podhala wiąże się z tym prostym, było nie było, zjawiskiem w przyrodzie. Jakie to są obawy, oczekiwania i jakie rzeczy dzieją się po prostu, kiedy „duje”. Coś, co dla „nas” jest codziennością tu pokazane jest od nieco innej perspektywy, obserwatora stojącego z boku i traktującego wichurę jako bohatera swojej opowieści.