Sześć lat. Tyle czasu Paweł Ziemilski spędził na produkowaniu godzinnego dokumentu „In Touch”, na próbie wejścia w stan umysłu i zrozumienia emigrantów polskich w Islandii oraz ich rodzin, które pozostały w kraju. Sześć lat, tyle potrzeba na przygotowanie dokumentu, który wciąga, porusza, hipnotyzuje i zostawia ślad na duszy widza. Wszyscy, którym do tytułu „dokumentalisty” czy „reportażysty” wystarczają dwa tygodnie z dronem w Islandii: patrzcie i uczcie się. 

Kiedy Azam Ali w swoich mediach społecznościowych poinformowała, że jej najnowszy album - napisany, zagrany i wyprodukowany przez nią samą - niemal uderzył w szczyt listy przebojów Billboard, nie kryłam swojego zaskoczenia. Nieczęsto bowiem artyści z kręgu worldbeat, szczególnie ci pozbawieni potężnego zaplecza promocyjnego, mogą się cieszyć taką popularnością. Azam Ali zdała się jednak znaleźć przepis na złoto: sięgnęła po rozwiązania z topowych synthpopowych wykonawców z lat 80-tych, które zastosowała do swojej rozpoznawalnej na całym świecie stylistyki. Hipnotyzujący wokal unoszący się nad elektroniczną mgłą, poprzetykaną w kilku miejscach elementami tradycyjnej muzyki Bliskiego Wschodu, miejsca pochodzenia artystki.